Co to jest brylant?

Diamenty w formie nieobrobionej są niemalże matowe, bez połysku. Dopiero odpowiedni szlif wydobywa z nich życie, światło i blask. Szlif brylantowy wymyślono w XVIIw. Jest on uważany za szczyt osiągnięć w dziedzinie obróbki kamieni jubilerskich. Stosuje się go głównie w diamentach, dlatego słowa "brylant" i "diament" często uważa się za synonimy.
Pełny, klasyczny szlif brylantowy zawiera nie mniej niż 58 faset: 33 w koronie i 25 w podstawie.

Dzięki odpowiednim proporcjom padające na kamień światło odbija się od wnętrza bryły i wraca do oka patrzącego pełne refleksów, błysków i kolorów.

O wartości i jakości brylantu decydują cztery cechy: czystość (clarity), masa (weight), barwa (color) i szlif (cut). Są tak zwane 4C.

Stosuje się następujące klasy czystości:

Masę brylantu określa się w karatach. Karat to jednostka masy równa 0.2 grama. Nie należy mylić tej jednostki z próbą złota określaną czasem również w karatach.

Skala barw diamentów rozpoczyna się od litery D a kończy na literze Z. Zupełnie bezbarwne diamenty są oznaczone literą D, występują niezwykle rzadko i są dość drogie. Najczęściej spotykane diamenty osadzane w pierścionkach są w przedziale czystości od G - J.

Szlif ocenia się na podstawie niżej wymienionych cech:

1. Kształt: kombinacja zarysu diamentu z rozmieszczeniem faset.
   
2. Proporcje: współzależność między różnymi częściami diamentu a średnicą rondysty.
   
3. Wykończenie szlifu: jakość powierzchni diamentu, rozmieszczenia faset i poprawność ich kształtu.
   

Oprócz klasycznego szlifu brylantowego wyróżniamy również inne rodzaje szlifów: